ΣΚΕΨΕΙΣ ΖΩΗΣ

[bullis]

[bullis]

δεν ξέρω κατά πόσο βγαίνει σε όλους εύκολα, σε εμένα κάποιες στιγμές είναι πολύ απλό και άλλες σαν να.. ξεχνιέμαι αλλά όταν μπορείς να παρατηρείς τον εαυτό σου σαν Εσύ να Είσαι κάποιος Άλλος στην ουσία τότε κατά κάποιο τρόπο ελέγχεις τον εαυτό σου πιο εύκολα. Αν μπορείς να τον κοιτάς από έξω (χωρίς συναισθηματική ταύτιση), να τον παρατηρείς δηλαδή πώς είναι στη ζωή του τότε μπορείς και να τον ελέγχεις πολύ πιο εύκολα ειδικά αν έχεις επεξεργαστεί τα θέματα του πιο πριν, ξέρω γω, επειδή "ο παρατηρητής επηρεάζει το αποτέλεσμα" και εσύ τότε γίνεσαι παρατηρητής του εαυτού σου?

Ένας καλός τρόπος να το καταφέρνεις είναι να προσπαθείς ώρες ώρες να βλέπεις τη ζωή σου σαν ταινία, σαν σήριαλ, σαπουνόπερα κι έτσι. Έχει ενδιαφέρον το σήριαλ, αν το δοκιμάσεις θα το δεις και μόνος σου , και μπορείς να παρατηρείς τη ζωή σου σαν απ΄ έξω, πχ κοίτα ο μαλάκας, γούσταρε τη γκόμενα και δεν της την έπεσε γιατί κόλλησε, κόμπλαρε και τώρα αυτή ξεκόλησε, για να δω τι θα κάνει την επόμενη φορά, τις ίδιες μαλακίες? Θα πάει στην ίδια ή θα το παρατήσει με αυτή?
Μετά θα βλέπεις και μέσα στη ζωή σου σκηνές της ταινίας και θα τις παρατηρείς και αυτές την ώρα που γίνονται, λάιβ και έτσι και θα λειτουργείς εκείνη τη στιγμή αλλιώς
Ή αλλιώς, άλλος τρόπος, μίλα στο εαυτό σου για τον εαυτό σου σαν να είναι άλλο πρόσωπο "κοίτα τώρα πώς το παίζει το θέμα του ο τύπος..."
Σε εμένα δουλεύει και το να φαντάζομαι ότι είμαι έξω από το σώμα και το παρατηρώ από άλλο σημείο αλλά δεν ξέρω αν γίνεται γενικά, μπορεί και να είμαι κλινική περίπτωση

[infused]

Ποτε ΠΟΤΕ Π-Ο-Τ-Ε
να μην θεωρουμε τα παντα ως ''απλα'' δεδομενα.....

phpBB [video]

phpBB [video]

phpBB [video]

phpBB [video]

[bullis]

και με την ευκαιρία, μια σκέψη που μου βγήκε

σκέψου πόσο διαφορετικό είναι το σύμπαν κάποιου που δεν ακούει - ένα σύμπαν χωρίς ήχους . Κάποιου που δεν βλέπει, που έχει αχρωματοψία ή κάποιου που έχει "ειδικές νοητικές" ικανότητες και βλέπει πράγματα ή δεν βλέπει άλλα. Ζουν όλοι αυτοί σε διαφορετικό σύμπαν ο καθένας, ανάλογα με το τι μπορούν οι αισθήσεις τους να μεταφέρουν στον εγκέφαλό τους ώστε αυτός να το "αποτυπώσει ως πραγματικότητα"

μήπως όμως τελικά και αυτό που "αποτυπώνει ο εγκέφαλός μας" και σε όλα τα άλλα (ιδεολογίες, έθιμα, συνήθειες, πολιτικά πιστεύω, επαγγελματικά, συναισθηματικά κλπ) διαμορφώνουν τη δική μας πραγματικότητα του καθενός και το δικό μας ξεχωριστό σύμπαν, διαφορετικό για τον καθένα?

Και αν αλλάξεις τις σκέψεις - συναισθήματα σου μήπως αλλάζει τελικά και το σύμπαν σου? Μήπως τελικά όντως ο κόσμος αλλάζει από μέσα?

Και επίσης, αν ο άλλος "είναι στον κόσμο του", έτσι τελικά δεν είμαστε όλοι, ο καθένας στον δικό του? Κουμάντο στον κόσμο του θα κάνεις? Σεβάσου το, έτσι το διαμορφώνει αυτός, αν μπορείς βοηθήσέ τον αλλιώς σεβάσου τον.

Και επίσης, αφού και ο δικός μας κόσμος είναι του καθενός μοναδικός, αξίζει να τον παίρνουμε δανεικό από άλλους (ιδεολογίες, θρησκείες κλπ) και να μην τον διαμορφώνουμε μόνοι μας?

ίσως τελικά απλά να αρκεί να φροντίζουμε ο ένας κόσμος να μην ενοχλεί τον άλλο

[bongo]

Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει με την πεποίθηση μεγάλης μερίδας ανθρώπων ότι ο δικός του κόσμος είναι σωστός..πεποίθηση που συνοδεύεται κι από την προσπάθεια (εκούσια/ακούσια) απαλλοτρίωσης του άλλου κι επιβολή του δικού του.

Περί "κόσμων¨" αναγνωρίζω 2 τινά

α) Υπάρχει όντως κάποιος αντικειμενικός "κόσμος"..οπότε το θέμα είναι πώς τον βλέπει ο καθένας.Σε αυτήν την περίπτωση, επειδή ο καθένας έχει διαφορετική θέαση του κόσμου,αναπόφευκτα θα έχει κι άλλη αντίληψη επ'αυτού. Συνεπώς κανείς δεν κατέχει τη σωστή/αντικειμενική άποψη-γνώση του κόσμου,οπότε τζάμπα χαλιόμαστε αναμεταξύ μας.Πιο φρόνιμο θα ήταν απλώς να συζητάγαμε "τι βλέπει" ο καθένας ώστε να αποκτούμε όλοι από κοινού όλο και καλύτερη εικόνα.

β)Δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός κόσμος...οπότε ό,τι λέμε είναι θεωρίες γύρω από κάτι φανταστικό.Τέλος.
Σα να συζητάμε πού αρχίζει και πού τελειώνει ένα ουράνιο τόξο.

Εν κατακλείδι..κι επειδή πρέπει ο καθένας να βρει έναν μπούσουλα μέσα του, το μόνο πράμα που μας αγγίζει όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως και αποτελεί πανανθρώπινο στήριγμα στους αιώνες τους άπαντες, είναι να φέρνουμε ευτυχία στους συνανθρώπους μας. Σε όλους..γνωστούς,αγνώστους,φίλους,γυναίκες,αδέρφια,ξαδέρφια (μιας και το'φερε η κουβέντα )
Ας ξεκινήσουμε από αυτό, ας το ακολουθούμε αυτό και μόνο αυτό στην κάθε μας μέρα..και όλως τυχαίως οι κόσμοι μας κάπως θα συγκλίνουν και θα ηρεμήσουμε όλοι να πούμε..

[bullis]

Εν κατακλείδι..κι επειδή πρέπει ο καθένας να βρει έναν μπούσουλα μέσα του, το μόνο πράμα που μας αγγίζει όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως και αποτελεί πανανθρώπινο στήριγμα στους αιώνες τους άπαντες, είναι να φέρνουμε ευτυχία στους συνανθρώπους μας. Σε όλους..γνωστούς,αγνώστους,φίλους,γυναίκες,αδέρφια,ξαδέρφια (μιας και το'φερε η κουβέντα )
Ας ξεκινήσουμε από αυτό, ας το ακολουθούμε αυτό και μόνο αυτό στην κάθε μας μέρα..και όλως τυχαίως οι κόσμοι μας κάπως θα συγκλίνουν και θα ηρεμήσουμε όλοι να πούμε..

ο μόνος τρόπος, δρόμος και απαραίτητο συστατικό για αυτό είναι η αγάπη. Για τη ζωή, για την ύπαρξη, για όλο αυτό που όλοι μαζί είμαστε. Χωρίς αυτή, όλοι οι άλλοι τρόποι είναι καταδικασμένοι αργά ή γρήγορα να αποτύχουν

στα περισσότερο συμπαντικά αλλά λιγότερο σημαντικά

β)Δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός κόσμος...οπότε ό,τι λέμε είναι θεωρίες γύρω από κάτι φανταστικό.Τέλος.
Σα να συζητάμε πού αρχίζει και πού τελειώνει ένα ουράνιο τόξο.

προσωπικά σήμερα πιστεύω περισσότερο σε αυτό αλλά όπως και να χει είμαι σίγουρος ότι το "παιχνίδι" τελικά είναι πολύ πιο "περίεργο" από όσο θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε και να καταλάβουμε. Λέει πχ η επιστήμη σήμερα ότι το σύμπαν το δημιουργούμε και είναι η προβολή των εγκεφάλων μας, είναι κάτι σαν ψεύτικο, ένα ολόγραμμα, σαν βίντεο γκέιμ που το παίζουν, ποιός? η σκέψη μας? η ψυχή μας? η συνείδησή μας? ο κόσμος των ιδεών του Πλάτωνα? εμείς οι ίδιοι? Μια καλή εξήγηση στο 1:00

phpBB [video]

τελικά πάντως ίσως δεν έχει τόσο σκοπό η εξήγηση και το πώς ακριβώς δουλεύει το "παιχνίδι της ζωής" (θα το μάθουμε) αλλά αφού είσαι εδώ μάλλον απλά να το ευχαριστηθείς

[bullis]

Πείραμα σταθμός για την Ψυχολογία από τον Seligman για τις πεποιθήσεις μας περί του ελέγχου που έχουμε σε μια αρνητική κατάσταση.

Είχε έρθει κάποτε ένα τσίρκο στην πόλη μας και μου είχε κάνει εντύπωση ότι είχαν ένα τεράστιο ελέφαντα δεμένο σε ένα μικρό πάσσαλο. Δεν ήταν λογικό, ένα παιδί θα μπορούσε να ξεριζώσει αυτό το πάσσαλο και να φύγει, πόσο μάλλον ένα ζώο αρκετών τόνων, κι όμως δεν έκανε καμία προσπάθεια να ελευθερωθεί. Καθόταν πειθήνια, φαινομενικά δεμένος από ένα σχοινί μα στην πραγματικότητα δεμένος ψυχολογικά από ένα φαινόμενο που ονομάζεται «Μαθημένη απελπισία».

Το φαινόμενο αυτό συνίσταται στην εσφαλμένη εντύπωση εκ μέρους του θύματος ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει μια αρνητική κατάσταση. Οι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή το άτομο είχε επανειλημμένες αντίστοιχες αρνητικές καταστάσεις στις οποίες πράγματι δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να γλιτώσει κι έτσι ενσωμάτωσε την πεποίθηση ότι ούτε στο μέλλον θα μπορεί να αποκτήσει έλεγχο της κατάστασης. Ακόμα λοιπόν κι αν οι συνθήκες αλλάξουν, το άτομο παραμένει δεσμευμένο στο παρελθόν και δέχεται πειθήνια την κατάσταση.

Ο Αμερικανός ψυχολόγος Martin Seligman διεξήγαγε το 1967 ένα πείραμα στο οποίο έλεγξε αυτή την άποψη. Το πείραμα είχε ως εξής: Χώρισε σκυλιά σε 3 ομάδες με τα εξής χαρακτηριστικά: Τα σκυλιά της 1ης ομάδας απλώς παρέμειναν δεμένα σε ένα χώρο με αυτά της 2ης ομάδας χωρίς να τους συμβαίνει τίποτα. Τα σκυλιά της 2ης ομάδας αντίθετα δέχονταν ηλεκτροσόκ το οποίο ωστόσο μπορούσαν να σταματήσουν πατώντας ένα μοχλό. Αυτά της 3ης ομάδας δέχονταν επίσης ηλεκτροσόκ χωρίς ωστόσο τη δυνατότητα να το σταματήσουν πατώντας το μοχλό. Τα ηλεκτροσόκ ερχόταν σε τυχαίες χρονικές στιγμές και σταματούσαν εξίσου απροειδοποίητα όπως άρχισαν, προκαλώντας στα σκυλιά την αίσθηση του αβοήθητου.

Όλα τα σκυλιά έπειτα τοποθετήθηκαν σε ένα κουτί στο οποίο δέχτηκαν ηλεκτροσόκ. Για να το αποφύγουν έπρεπε απλώς να πηδήξουν έξω από το κουτί. Αυτά της 1ης και της 2ης ομάδας το απέφυγαν εύκολα και γρήγορα. Της 3ης όμως που δεν τους είχε δοθεί η δυνατότητα να αποφύγουν το ηλεκτροσόκ την 1η φορά ενσωμάτωσαν αυτή την κατάσταση και δεν προσπάθησαν ούτε στο νέο περιβάλλον να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Κούρνιασαν στο πάτωμα και κλαψούριζαν νιώθοντας αδύνατη την αποφυγή του πόνου.

Ο Seligman θεωρεί ότι το φαινόμενο αυτό συναντάται συχνά –πέρα από τους καταθλιπτικούς φυσικά- στους οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά μειονεκτούντες ανθρώπους που μεγαλώνουν νιώθοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να αλλάξουν την κατάσταση και ξοδεύουν τη ζωή τους στη φτώχεια και την απαξίωση, μεγαλώνοντας παιδιά με τον ίδιο τρόπο για να συνεχιστεί έτσι ο φαύλος κύκλος μειονεξίας.

www.insomnia.gr

[bullis]

ο μαύρος αθλητής νόμιζε ότι είχε ήδη τερματίσει πρώτος και έκοψε ταχύτητα αλλά ο δεύτερος (ο βάσκος fernandez) δεν τον προσπέρασε, τον ενημέρωσε για το λάθος του και τον άφησε να τερματίσει πρώτος (0.32)

phpBB [video]

γιατί είναι θέμα του ΠΩΣ μετράς τον αγώνα σου και τι ορίζεις ΕΣΥ ως νίκη σου

[bullis]

ένα του Θεούλη σημερινό

λέει ότι το να προδίδεις τον εαυτό σου για να μην προδώσεις κάποιον άλλο είναι πάλι προδοσία Είναι η Μέγιστη προδοσία.

Δεν αποφεύγεις την προδοσία προδίδοντας τον εαυτό σου, απλά διαλέγεις ποιον θα προδώσεις Άλλωστε όταν δεν προδίδεις τον εαυτό σου δεν παίζει αυτό να είναι "προδοσία" για τον άλλο, είναι απλώς ότι λες την Αλήθεια Σου για Εσένα σε αυτόν και στο σύμπαν.

Κι αυτό δεν είναι καθόλου προδοσία, είναι αγάπη. Για τους άλλους και για εσένα τον ίδιο.

Μπορείς να αγαπήσεις τόσο?

[bullis]

phpBB [video]

μπράβο ρε κοριτσι
ρισπεκτ