για εμένα πάει όπως πάει σε όλα, προσωπικά και συλλογικά
όσο λειτουργείς με βάση το "τι σε αφήνουν" και
φοβάσαι να κάνεις κάτι διαφορετικό από αυτό τότε αναπόφευκτα θα πηγαίνεις με τα νερά τους, δηλαδή ακριβώς όπως θέλουν να ΠΑΣ. Και επειδή οι "εταίροι" δεν έχουν στο νου τους το καλό το δικό σου αλλά σε βλέπουν ως εμπόδιο-εργαλείο- ευκαιρία (όλα μαζί ταυτόχρονα, ανάλογα τον "εταίρο") είναι σίγουρο ότι από αυτούς δεν θα δεις προκοπή δική σου αλλά θα κάνεις αυτό που τους εξυπηρετεί.
Αντίθετα αν το πάρεις όλο να
ξεκινά από εσένα χωρίς φόβο και χωρίς πάθος (μίση προς συγκεκριμένους) αλλά με αγάπη για τον εαυτό σου, τα παιδιά σου, το φίλο- γείτονα- συμπολίτη, τη ζωή σου γενικότερα τότε θα κάνεις πράγματα προς το δικό σου συμφέρον. Αρκεί μόνο να πεις "αυτό δεν το δέχομαι".
Όταν κάνεις λάθος ερωτήσεις δεν μπορείς να περιμένεις σωστές απαντήσεις. Αφού ρωτάς πώς μπορείς να "προσαρμοστείς" και να χωρέσεις, πώς στον πούτσο θες αποτέλεσμα στο πώς θα ζήσεις με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον εαυτό σου? Αναγκαστικά θα σου πουν τι μπορείς να κάνεις για να χωρέσεις...
Και στην τελική τι θα γίνει ρε πούστη με αυτό το θέμα, θα έχουν και τα παιδιά μας να ζουν με τον ίδιο τρόπο, με τον ίδιο φόβο, σε ίδια και χειρότερη κοινωνία? Πότε στον πούτσο θα πούμε ένα ΑΡΚΕΤΑ? Και γιατί να το πουν τα παιδιά μας και όχι εμείς, τόσο ελεεινοί και χέστηδες έχουμε γίνει?
Γαμώ τον πούστη το φόβο που βάζει γονείς να τουμπεκιάζονται και να φορτώνουν τη δειλία τους στα παιδιά τους. Βάλε αγάπη ρε μαλάκα, στήσου χωρίς φόβο στις καταστάσεις και σίγουρα θα πάρεις κάτι καλύτερο από το ψίχουλο της επιβίωσης... Στην τελική και να μη σου βγει δεν θα έχεις χάσει, θα έχεις κερδίσει την αξιοπρέπειά σου και το σεβασμό σε αυτό που σου δόθηκε, στον εαυτό σου, στη ζωή και την ελευθερία. Αλλιώς τι, μια ζωή στην καρπαζιά? πώς το αντέχεις ρε μαλάκα παππού να φοβάσαι μη δεν έχεις για το χάπι της πίεσης? Πώς αντέχεις να γίνει σκλάβος τα παιδιά σου και όποιος γνωρίζεις (όλο σου το σύμπαν δηλαδή) για να μη σου ανέβει η πίεση? Και δεν σου ανεβαίνει με όλα αυτά που βλέπεις και σε βάζουν να κάνεις? Και τελικά τι, τα ίδια και χειρότερα και σε 30 χρόνια?
και σε αυτό, όπως και σε όλα, εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε αυτό που ζούμε , ας διαλέξουμε τι θέλουμε, φόβο ή αγάπη, και ας πάμε να το πάρουμε. Έτσι απλά. Χωρίς φόβο και πάθος
και ένα έντιτ γιατί μόλις έκλεισα από εδώ εμφανίστηκε μπροστά μου και μου θύμισε αυτό ακριβώς που μας έχουν βάλει με το φόβο να κάνουμε...
Κοίτα όμως πώς πάει: τελικά θα πρέπει να αποφασίσεις ποιο "Αλλά τότε" θέλεις γιατί πάντα θα υπάρχει ένα "αλλά τότε" σε ό,τι κι αν διαλέξεις 
Το ερώτημα είναι αν τελικά διαλέγεις αυτό που αντέχεις να υπομένεις ή αυτό που επιλέγεις να δημιουργείς...